• Slider4
  • Slider5
  • Slider 9

Αμνιοπαρακέντηση

 

Περιγραφή και ορισμός

Με τον όρο αμνιοπαρακέντηση εννοείται η παρακέντηση του αμνίου και ακολούθως η αφαίρεση δείγματος αμνιακού υγρού (20-30mL) εισάγοντας μια λεπτή βελόνα οσφυονωτιαίας παρακέντησης (20-22G) στην αμνιακή κοιλότητα με την σύγχρονη καθοδήγηση των υπερήχων. Το αμνιακό υγρό περιέχει αποφολιδωμένα εμβρυϊκά κύτταρα τα οποία μπορούν να καλλιεργηθούν και να καρυοτυπηθούν ή να χρησιμοποιηθούν για μεταβολικές αναλύσεις και DNA μελέτες επί ειδικών ενδείξεων. Τα επίπεδα της α-εμβρυϊκής σφαιρίνης (AFP) μπορούν επίσης να μετρηθούν στις περιπτώσεις εκείνες που υπονοούνται βλάβες του νωτιαίου σωλήνα.

Γενετική συμβουλευτική πριν από την επεμβατική διαδικασία

Οι γονείς που εξετάζουν το ενδεχόμενο μιας επεμβατικής διαδικασίας θέλουν να έχουν προγεννητική διάγνωση επειδή χρειάζονται τις πληροφορίες εκείνες που θα τους επιτρέψουν να κατανοήσουν τα προσωπικά και ανάλογα με την περίσταση κλινικά δεδομένα για να δώσουν (ή να αρνηθούν) τη συγκατάθεσή τους στην διαδικασία αυτή. Συνήθως, η γενετική συμβουλευτική πριν από την επεμβατική διαδικασία αντιμετωπίζει τα εξής διλήμματα: (1) την πιθανότητα να επηρεαστεί το έμβρυο, (2) την φύση και τις συνέπειες μιας γενετικής διαταραχής, (3) τούς κινδύνους και τους περιορισμούς της επεμβατικής διαδικασίας, (4) τον απαιτούμενο χρόνο για την απόδοση αποτελέσματος και (5) την πιθανότητα επιπλοκών, όπως αποτυχημένη προσπάθεια να ληφθεί επαρκές δείγμα ή αδιευκρίνιστο αποτέλεσμα. Οι επιλογές αντιμετώπισης ενός μη φυσιολογικού αποτελέσματος είναι μέρος της συζήτησης και τονίζεται ότι η προγεννητική διάγνωση δεν υποχρεώνει τους γονείς να τερματίσουν την εγκυμοσύνη αν διαγνωστεί κάποια ανωμαλία.

Ενδείξεις

Η πιο συνηθισμένη ένδειξη για την διαδικασία της αμνιοκέντησης είναι ο αυξημένος κίνδυνος χρωμοσωμικών και φυλετικών ανωμαλιών, γονιδιακών μεταλλάξεων, ιογενών λοιμώξεων, αιμοσφαιρινοπαθειών. 1 , 2

Πλήρης καρυότυπος

Ο συμβατικός καρυότυπος, είναι η κλασική μέθοδος ανάλυσης των αμνιοκυττάρων μετά από καλλιέργεια, επεξεργασία με διάφορες τεχνικές χρώσεις για την αποκάλυψη τμημάτων των χρωμοσωμάτων και την χαρτογράφησή τους στο μικροσκόπιο με σκοπό την ανίχνευση τυχόν ανωμαλιών στον αριθμό ή την δομή των χρωμοσωμάτων. Τα αποτελέσματα είναι διαθέσιμα εντός διαστήματος 2-3 εβδομάδων.

Ταχείες δοκιμασίες

Τα τελευταία χρόνια, η κλινική εγκυρότητα νεότερων τεχνικών, της ποσοτικής αλυσιδωτής αντίδρασης φθορισμού της πολυμεράσης (QF-PCR) ή της επί τόπου φθορίζουσας υβριδοποίησης (FISH), για τον εντοπισμό των κοινών ανευπλοειδιών έχει τεκμηριωθεί από έναν αριθμό ερευνητών. Αυτές οι τεχνικές έχουν το πλεονέκτημα ότι παρέχουν αξιόπιστα και γρήγορα αποτελέσματα εντός διαστήματος 1-2 ημερών για τη διάγνωση ή τον αποκλεισμό της ανευπλοειδίας στα χρωμοσώματα 13, 18, 21, Χ ή Υ, χωρίς ψευδώς θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα. 3 Αυτές, οι ταχείες δοκιμασίες συνήθως χρησιμοποιούνται μετά από ένα θετικό αποτέλεσμα στον πληθυσμιακό έλεγχο screening ή σε έμβρυα με υπερηχογραφικά ευρήματα ή δείκτες κάποιας ανευπλοειδίας. Ανάλογα με την κλινική ένδειξη η δύο εξετάσεις μπορεί να συνδυαστούν. 4

Μοριακός καρυότυπος

Οι τεχνικές μικροσυστοιχιών (π.χ. συγκριτικός γενομικός υβριδισμός σε μικροσυστοιχίες (aCGH)) εισήχθησαν πρόσφατα στο πεδίο της προγεννητικής διάγνωσης ως ένα κύριο διαγνωστικό εργαλείο για την αξιολόγηση των δομικών ανωμαλιών. Οι μέθοδοι αυτοί έχουν την δυνατότητα να ανιχνεύουν υπομικροσκοπικές χρωμοσωμικές ελλείψεις και διπλασιασμούς σε συγκεκριμένη περιοχή ενός γονιδίου (πολυμορφισμοί αριθμού αντιγράφων). Διάφορες πλατφόρμες είναι διαθέσιμες και περιλαμβάνουν την αλληλούχιση ολόκληρου του γονιδιώματος (ανάλυση 10-400kb), την στοχευμένη αλληλούχιση και τις μικτές συστοιχίες. Ο μοριακός και ο κλασσικός καρυότυπος έχουν την ίδια αξιοπιστία ως μέθοδοι αξιολόγησης των συχνότερων χρωμοσωμικών ανωμαλιών. Όμως, ο μοριακός καρυότυπος μπορεί να ανιχνεύσει κλινικά σημαντικές χρωμοσωμικές ελλείψεις ή διπλασιασμούς στο 6% των εμβρύων με συγγενείς υπερηχογραφικές ανωμαλίες και στο 1.7% εκείνων των κυήσεων που υποβλήθηκαν σε επεμβατικό έλεγχο λόγω προχωρημένης μητρικής ηλικίας ή είχαν υψηλό ρίσκο ανευπλοειδίας στο screening test. 5 Επιπλέον, το πρόσθετο διαγνωστικό όφελος από τη χρήση aCGH είναι η ανίχνευση μικροελλειπτικών συνδρόμων, όπως η διαγραφή του γενετικού υλικού στην περιοχή 22q11.2 του χρωμοσώματος 22, που συνδέεται με το σύνδρομο DiGeorge σε ποσοστό 7% σε έμβρυα με συγγενείς καρδιακές παθήσεις (CHDs). 6

Τεχνική αμνιοπαρακέντησης

Μια λεπτή βελόνα οσφυονωτιαίας παρακέντησης 20–22G πρέπει να εισαχθεί διακοιλιακά υπό συνεχή υπερηχογραφική καθοδήγηση. 7 Προτείνεται η σταθερή είσοδος για να αποφευχθεί αυξημένη τάση στον αμνιακό υμένα. Η βελόνα 20G σχετίζεται με χαμηλότερο κίνδυνο ενδομήτριας αιμορραγίας σε περίπτωση διαπλακουντιακής εισόδου της βελόνας και επιτρέπει ταχύτερη συλλογή υγρών, σε σύγκριση με τη βελόνα 22G. Παρ 'όλα αυτά, η βελόνα 20G σχετίζεται με πιο άμεση δυσφορία κατά τη διάρκεια της αμνιοπαρακέντησης. 8 Μια αναδρομική μελέτη (n = 793) ανέφερε παρόμοια ποσοστά εμβρυϊκής απώλειας με βελόνες 20G (1,57%), 21G (1,47%) και 22G (1,61%).9 Οι επιπτώσεις από την διαπλακουντιακή δίοδο της βελόνας μελετήθηκαν επαρκώς σε κάποιες αναδρομικές μελέτες. Τα ποσοστά εμβρυϊκής απώλειας ήταν παρόμοια στην διαπλακουντιακή και τη διαμεμβρανική προσέγγιση, 10 , 11 αλλά η διαπλακουντιακή δίοδος συσχετίστηκε με αυξημένα ποσοστά αιματηρής συλλογής αμνιακού υγρού. 12 Παρ 'όλα αυτά, συνιστάται προς το παρόν να αποφεύγεται η είσοδος της βελόνας στο σημείο πρόσφυσης του ομφαλίου λώρου στον πλακούντα και, εφόσον είναι τεχνικά εφικτό, να προτιμάται η αποφυγή του πλακούντα, ειδικά σε έγκυες ασθενείς με αρνητικό Rhesus. 13 Μόλις η βελόνα φτάσει στην αμνιακή κοιλότητα, αφαιρείται ο οδηγός και αναρροφώνται 15-30mL αμνιακού υγρού (ανάλογα με την ένδειξη). Η αναρρόφηση υγρού μπορεί να πραγματοποιηθεί από τον χειριστή, από έναν βοηθό ή χρησιμοποιώντας μια συσκευή κενού. 14

Ένα στα δύο δείγματα αμνιακού υγρού φαίνεται να περιέχει περισσότερο από 20% μητρικά κύτταρα, σύμφωνα με παλαιότερες μελέτες. Τα αιματηρά δείγματα συχνά περιέχουν ακόμη και περισσότερο από 50% μητρικά κύτταρα. 15  Οι παράγοντες που σχετίζονται με υψηλά ποσοστά μόλυνσης του αμνιακού υγρού με μητρικά κύτταρα είναι ο διεισδυτικός πλακούντας (6,0%), η διπλή δίοδος (27,5%), το χρωματισμένο με αίμα αμνιακό (14%) και η απειρία του χειριστή (4,5%). 16 Σε μια πιο πρόσφατη δημοσίευση, η συχνότητα μόλυνσης του αμνιακού υγρού από την παρουσία μητρικών κυττάρων αναφέρθηκε ότι ήταν πολύ χαμηλότερη, 0,35%. 17 Για να ελαχιστοποιηθεί η μόλυνση με μητρικά κύτταρα, συνιστάται να απορρίπτονται τα πρώτα 2 mL αμνιακού υγρού. 18

Χρόνος εκτέλεσης

Η ασφάλεια και αξιοπιστία της πρώιμης αμνιοκέντησης [11+(0)-12+(6)W] και της αμνιοπαρακέντησης β' τριμήνου [15+(0)-16+(6)W] ήταν παρόμοιες, σύμφωνα με κάποιες μελέτες τις δεκαετίας του 1990. Τα ποσοστά της εμβρυϊκής απώλειας ήταν 7,8% και 7,4%, αντίστοιχα και το ποσοστό επιτυχίας της διαδικασίας στην πρώτη προσπάθεια ήταν 97,6% στην ομάδα της πρώιμης αμνιοπαρακέντησης και 99,7% στην αμνιοπαρακέντηση στα μέσα του β΄ τριμήνου. Δεν υπήρχαν διαγνωστικά σφάλματα και όλες οι καλλιέργειες εκτός από δύο της ΠΑ ήταν επιτυχημένες οι οποίες στην συνέχεια επαναλήφθηκαν επιτυχώς. 19 , 20 Μια μεγάλη πολυκεντρική μελέτη έδειξε ότι η πρώιμη αμνιοπαρακέντηση συσχετίστηκε με υψηλότερα ποσοστά εμβρυϊκής απώλειας έναντι της αμνιοπαρακέντησης β΄ τριμήνου (7,6% έναντι 5,9%), με αυξημένη συχνότητα εμφάνισης ραιβοϊπποποδίας (1,3% έναντι 0,1%) και διαρροής αμνιακού υγρού μετά τη διαδικασία (3,5% έναντι 1,7%). 21 , 22 Πέραν αυτών, στην πρώιμη αμνιοκέντηση πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να μην υπάρχουν αμνιοκύτταρα για αναπτυχθούν στην κλασική καλλιέργεια σε ποσοστό 24%. 23 Αυτά μπορεί να οφείλονται στην παρουσία της εξωεμβρυϊκής κοιλότητας κατά το πρώτο τρίμηνο ή και στη μειωμένη ποσότητα υγρού εντός της αμνιακής κοιλότητας. Ως εκ τούτου, επιστημονικοί και επαγγελματικοί φορείς συνιστούν επί του παρόντος την πραγματοποίηση της αμνιοπαρακέντησης μετά τις 15+0 Wks της κύησης. 24 , 25

Εργαστηριακές πτυχές

Αποτυχία της καλλιέργειας αμνιοκυττάρων αναφέρεται στο 0,1% των διαδικασιών αμνιοπαρακέντησης. Το αναμεμειγμένο με αίμα αμνιακό υγρό και η όψιμη ηλικία κύησης κατά την αμνιοπαρακέντηση αυξάνουν τον κίνδυνο αποτυχίας της καλλιέργειας. 26 Ο μωσαϊσμός των αμνιακών κυττάρων παρατηρείται στο 0,25% των διαδικασιών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνιστάται γενετική συμβουλευτική και, ανάλογα με το αποτέλεσμα, η δειγματοληψία εμβρυϊκού αίματος (FBS) μπορεί να ενδείκνυται για να αποκλείσει έναν πραγματικό εμβρυϊκό μωσαϊσμό. 26 Ο κίνδυνος αποτυχίας της καλλιέργειας αυξάνεται επίσης με την προχωρημένη ηλικία της κύησης. Μετά από τις 28Wks, το ποσοστό αποτυχίας της καλλιέργειας είναι 9,7%. Τα αποτελέσματα ωστόσο μπορούν να ανακτηθούν με την QF-PCR. 27

Εφαρμογές και περιορισμοί

Σε μία μελέτη που αφορούσε 1231 αμνιοπαρακεντήσεις στις 17,4 ± 0,5W της κύησης, με την τεχνική της ελεύθερης εισόδου της βελόνας (χειροκίνητα), το αμνιακό υγρό ελήφθη επιτυχώς με την πρώτη είσοδο της βελόνας στο 91,8% των περιπτώσεων ενώ στο 8% το αμνιακό υγρό ήταν αιματηρό και η διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης έπρεπε να επαναληφθεί στο 7,6% των περιπτώσεων είτε λόγω της αδυναμίας να αναπτυχθούν τα κύτταρα της καλλιέργειας είτε λόγω της αδυναμίας να ληφθεί αμνιακό υγρό στο 6,3 % και 1,3 %, αντίστοιχα. 28 Χρωμοσωμικές ανωμαλίες ανιχνεύθηκαν στο 2,4%, 2404 κυήσεων που υποβλήθηκαν σε γενετική αμνιοπαρακέντηση λόγω προχωρημένης ηλικίας της μητέρας (≥ με 35 έτη), στο 1,2%, 240 κυήσεων που αμνιοκεντήθηκαν λόγω προηγούμενου ιστορικού τρισωμίας 21 και στο 9,1%, 55 κυήσεων που εξετάστηκαν για άλλες κυτταρογενετικές ενδείξεις. Μωσαϊσμός ανιχνεύθηκε στο 0,4% των περιπτώσεων, μεταθέσεις χρωμοσωμάτων στο 0,4% ενώ το ποσοστό σφάλματος του εμβρυϊκού καρυότυπου ήταν 0,07%. Kαταλήγοντας η μελέτη αυτή συμπεραίνει πως η αμνιοπαρακέντηση είναι ασφαλής, αξιόπιστη και εξαιρετικά ακριβής επεμβατική διαδικασία.29

Προδιαθεσιακοί παράγοντες

Μέχρι τώρα, έχουν προταθεί αρκετοί προδιαθεσιακοί παράγοντες οι οποίοι αυξάνουν τον κίνδυνο αποβολής μετά από αμνιοπαρακέντηση, αν και η συσχέτισή τους δεν έχει αποδειχθεί επακριβώς. Σε αυτήν την ομάδα πιθανών παραγόντων κινδύνου συμπεριλαμβάνονται τα ινομυώματα, οι διαπλαστικές ανωμαλίες της μήτρας, ο χοριοαμνιακός διαχωρισμός, το χρωματισμένο με αίμα αμνιακό υγρό, ο αυξημένος δείκτης σωματικής μάζας της εγκύου ασθενούς > 40 kg/m2, η πολυτοκία (> 3 γεννήσεις) και η εμφανής κολπική λοίμωξη. 30 - 33

Μεγαλύτερο κίνδυνο αποβολής από την διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης διατρέχουν οι μεγαλύτερες σε ηλικία έγκυες ασθενείς (> 40 ετών) συγκριτικά με εκείνες μικρότερης ηλικίας (20-34 ετών) που επίσης υποβάλλονται στην αμνιοπαρακέντηση. Ο κίνδυνος αποβολής προσδιορίστηκε σε 5,1% και 2,54%, αντίστοιχα. Το ιστορικό τριών ή περισσοτέρων αποβολών πρώτου τριμήνου, η αποβολή ή ο τερματισμός της κύησης κατά το β' τρίμηνο αυξάνουν τον κίνδυνο αποβολής κατά 8%, μετά από την διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης. Η αιμορραγία στην παρούσα κύηση αυξάνει τον κίνδυνο αποβολής μετά την αμνιοπαρακέντηση κατά 6,5%.,34 Μετά από αμνιοπαρακέντηση ρουτίνας οι έγκυες γυναίκες διατρέχουν έναν πρόσθετο κίνδυνο αυτόματης αποβολής που αντιστοιχεί σε 0,03%-0,5%. 35 , 36 Σε περιπτώσεις χωρίς προδιαθεσιακούς παράγοντες, δεν μειώνεται αυτός ο πρόσθετος κίνδυνος.

Κίνδυνος αποβολής

Τον κίνδυνο αποβολής εκτίμησε μια αναδρομική μελέτη που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των ετών 1990-2006 η οποία συνέκρινε τα ποσοστά αποβολής μεταξύ εγκύων που υποβλήθηκαν σε γενετική αμνιοπαρακέντηση στις 15-22Wks με εκείνες τις έγκυες που δεν είχαν καμία επεμβατική διαδικασία το ίδιο διάστημα οι οποίες κυοφορούσαν ένα ζωντανό έμβρυο τεκμηριωμένο με υπερηχογραφική εξέταση. Ο κίνδυνος αποβολής στην ομάδα της αμνιοπαρακέντησης ήταν 0,4% συγκριτικά με τον κίνδυνο 0,26% της ομάδας χωρίς αμνιοπαρακέντηση. Η εμβρυϊκή απώλεια πριν από τις 24 εβδομάδες (συμπεριλαμβανομένης της πρώιμης ρήξη των αμνιακών υμένων και το ολιγοϋδράμνιο) εμφανίστηκε στο 0,97% της ομάδας της αμνιοπαρακέντησης και στο 0,84% της ομάδας χωρίς αμνιοπαρακέντηση (P=0,33). Ο κίνδυνος αποβολής που αποδόθηκε στην διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης ήταν 0,13% ή 1/769 και δεν ήταν σημαντικά διαφορετικός από τον κίνδυνο που παρατηρήθηκε στις έγκυες χωρίς καμία επεμβατική διαδικασία. 37 Παρόμοια αποτελέσματα τεκμηριώνoυν και μια άλλες μελέτες σύμφωνα με τις οποίες δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στον κίνδυνο αποβολής πριν από τις 24Wks της κύηση σε έγκυες που υποβάλλονται στην διαδικασία αμνιοπαρακέντησης ρουτίνας συγκριτικά με τις έγκυες που δεν επιλέγουν επεμβατική διαδικασία. Ο κίνδυνος αποβολής στην ομάδα της αμνιοπαρακέντησης ήταν 0,06-0,11%.38 , 39 Κάποιες μελέτες έδωσαν υψηλότερα ποσοστά αποβολής 0,56%-0,86%. 40 , 41 Ωστόσο, οι κίνδυνοι αποβολών που σχετίζονται με τη διαδικασία σε εξειδικευμένα κέντρα που εκτελούν μεγάλο αριθμό αμνιοπαρακεντήσεων είναι σημαντικά χαμηλότεροι από τους αριθμούς που δίνονται σήμερα. Τα συνδυασμένα δεδομένα από όλες τις πρόσφατες μελέτες υποδηλώνουν ότι οι πρόσθετοι κίνδυνοι αποβολής που σχετίζονται με τη διαδικασία μετά από την αμνιοπαρακέντηση είναι 0,1%. 39 Η αμνιοπαρακέντηση δεύτερου τριμήνου θεωρείται μια ασφαλής διαδικασία και δεν φαίνεται να αυξάνει το ποσοστό εμβρυϊκής απώλειας ούτε μετά από διαπλακουντιακή προσπέλαση ή μετά από 2 αμνιο-διηθήσεις σημειώνει μια άλλη μελέτη. 42

Είναι σημαντικό οι έγκυες ασθενείς να έχουν ακριβείς εκτιμήσεις για τους κινδύνους που σχετίζονται με τη επεμβατική διαδικασία, ώστε να μπορούν να κάνουν τις κατάλληλες επιλογές και όχι να τους παρέχονται υπερβολικοί κίνδυνοι με βάση ιστορικά δεδομένα, τα οποία μπορεί να αποτρέψουν άσκοπα τις γυναίκες από τον έλεγχο. Υπάρχει ανάγκη επανεξέτασης των νέων δεδομένων και ενημέρωσης των πληροφοριών που παρέχονται στις έγκυες ασθενείς, ώστε να μπορούν να κάνουν επιλογές με βάση την ακριβή εκτίμηση αυτών των κινδύνων που σχετίζονται με τη διαδικασία. 39

Διαρροή αμνιακού υγρού

Ο κίνδυνος διαρροής αμνιακού υγρού αυξάνεται έως τις 24Wks της κύησης, περιγράφεται στο 1-1,2% των εγκύων ασθενών μετά από γενετική αμνιοπαρακέντηση εντός διαστήματος 24-48 ωρών και σχετίζεται με καλό περιγεννητικό αποτέλεσμα. 43 Ωστόσο, συνήθως παρατηρείται αυτόματη σύγκλιση των εμβρυϊκών υμένων και, σε σύγκριση με τις περιπτώσεις αυτόματης ρήξης των εμβρυϊκών υμένων (PROM) στην ίδια κύηση ηλικία, ο κίνδυνος περιγεννητικού θανάτου είναι σημαντικά χαμηλότερος 9% έναντι 91%. 44

Χοριοαμνιονίτιδα

Ο κίνδυνος χοριοαμνιονίτιδας και μόλυνσης της μήτρας μετά από γενετική αμνιοπαρακέντηση είναι χαμηλός, 0,1%-0,4%. 45

Βλάβες με βελόνα

Πριν από την έλευση του υπερηχογραφήματος πραγματικού χρόνου, η συχνότητα εμφάνισης δερματικών βλαβών μετά από αμνιοπαρακέντηση κυμαινόταν από 0,1%- 9% στις διάφορες μελέτες 46 και συμπεριλάμβαναν το οφθαλμικό τραύμα, 47 - 49 τους τραυματισμούς δέρματος (λακκάκια και ουλές) ή τενόντων, 50 και το εγκεφαλικό τραύμα (συμπεριλαμβανομένης της πορεγκεφαλίας). 51 , 52 Στην μετα-real time-υπερήχων εποχή, το άμεσο εμβρυϊκό τραύμα με βελόνα είναι σπάνιο και σπάνια αποδεικνύεται, αν και μπορεί να συμβεί συχνότερα από ό, τι γενικά αναφέρεται λόγω της αδυναμίας να τεθεί διάγνωσης και της μη δημιουργίας βλάβης.53

Χοριοαμνιακός διαχωρισμός

Μικρού βαθμού χοριοαμνιακός διαχωρισμός (CAS) υπάρχει συχνά μετά από αμνιοπαρακέντηση, όμως δεν ανιχνεύεται επειδή στην κλινική πρακτική οι υμένες μετεπεμβατικά δεν αξιολογούνται. 54 Πλήρης χοριοαμνιακός διαχωρισμός περιγράφεται σε κάποιες μελέτες. 55 Δυνητικά, αυτό το εύρημα συνδέεται με περίσφιξη του ομφαλίου λώρου απο δημιουργηθείσες ανιακές ταινίες, ενδομήτριο θάνατο και πρόωρο τοκετό. 56 , 57

Μητρικές επιπλοκές

Σοβαρές μητρικές επιπλοκές που σχετίζονται με την διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης, συμπεριλαμβανομένης της σηψαιμίας ή και της μητρικής θνησιμότητας, έχουν αναφερθεί σε πολύ μικρό αριθμό περιπτώσεων. 58 - 62 Αυτά τα γεγονότα μπορεί να προκληθούν από ακούσια διάτρηση του εντέρου. Επιπλέον, οι μικροοργανισμοί μπορούν να αποικίσουν το τζελ των υπερήχων και τους ηχοβολείς και να θέσουν σε κίνδυνο μόλυνσης την έγκυο ασθενή. Τα κλινικά συμπτώματα (αύξηση της θερμοκρασίας, σημεία σηπτικού σοκ) ξεκινούν 24-36 ώρες μετά την αμνιοπαρακέντηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι καλλιέργειες αίματος αποκάλυψαν ως λοιμογόνο παράγοντα το εντεροβακτήριο Escherichia coli. 63 , 64

Δίδυμος κύηση

Σύμφωνα με μία αναδρομική μελέτη, ο κίνδυνος αποβολής της δίδυμης/διχοριακής κύησης μετά από την διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης στις 20 και 28Wks ήταν 6,1% και 8,1%, αντίστοιχα. 65 Σε μια πιο πρόσφατη μελέτη, αυτός ο κίνδυνος ήταν πολύ μικρότερος 2,25% και 1,7%, αντίστοιχα. 66 Ο κίνδυνος αποβολής στις διχοριακές δίδυμες κυήσεις έπειτα από γενετική αμνιοπαρακέντηση είναι μεγαλύτερος από εκείνον της μονήρης κύησης που επίσης υποβάλλεται σε αμνιοπαρακέντηση, 2,73% έναντι 0,6% αντίστοιχα. 67 Οι έγκυες ασθενείς που επιλέγουν να υποβληθούν σε αμνιοπαρακέντηση (στα μέσα του δεύτερου τριμήνου) είναι πιο πιθανό να παρουσιάσουν απώλεια εγκυμοσύνης από εκείνες που επιλέγουν απλή παρακολούθηση (3,2%έναντι 1,4%; διαφορά κινδύνου, 1,80%; 95%CI, -0,24 έως 3,84%), 68 ωστόσο στις δίδυμες κυήσεις η αμνιοπαρακέντηση του δεύτερου τριμήνου θεωρείται ότι δεν σχετίζεται με υπερβολικά μεγάλο ποσοστό απώλειας της κύησης, 69 1-2 εμβρυϊκές απώλειες για κάθε 64 αμνιοπαρακεντήσεις. 70 Το ποσοστό πρόωρου τοκετού που ορίστηκε ως ο τοκετός πριν από τις 36Wks της κύησης ήταν 36,24%, μετά από αμνιοπαρακέντηση που πραγματοποιήθηκε στις 17,13 ± 3,35Wks. 71 Στα χέρια έμπειρων χειριστών, η CVS πρώτου τριμήνου είναι εξίσου ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος με την αμνιοκέντηση του δεύτερου τριμήνου για την προγεννητική διάγνωση των γενετικών νόσων της δίδυμης κύησης. 72

Χαρτογράφηση χοριονικότητας

Πριν από τη διενέργεια της επέμβασης της αμνιοπαρακέντησης σε πολύδυμη κύηση, κρίνεται απαραίτητο να χαρτογραφηθούν με ακρίβεια η χοριονικότητα και η πλακουντοποίηση και τα δίδυμα να επονομαστούν (ανάλογα με την τοπογραφία τους), σε πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, πάνω και δεξιά, κ.ο.κ. και να σημειωθεί εάν το φύλο τους είναι διαφορετικό.

Τεχνική αμνιοπαρακέντησης στην δίδυμο κύηση

Η τεχνική της αμνιοπαρακέντησης στην δίδυμο κύηση ποικίλει ανάλογα με τη χοριονικότητα. Σεν δίδυμο διχοριονική κύηση, συστήνεται δειγματοληψία και από τους δύο σάκους. Με την τεχνική διπλής εισόδου της βελόνας μια για κάθε σάκο υπάρχει χαμηλός κίνδυνος δειγματοληψίας από τον ίδιο αμνιακό σάκο δύο φορές, 1,8%. Η τεχνική μονής εισόδου με διαμεμβρανική προσέγγιση μεταξύ των διδύμων αποτελεί μία εναλλακτική επιλογή. Στην περίπτωση αυτή, τα πρώτα 1-2mL αμνιακού υγρού θα πρέπει να απορρίπτονται ώστε να αποφεύγεται επιμόλυνση από το πρώτο δίδυμο. Ο κίνδυνος αποβολής είναι ελαφρώς αυξημένος με την τεχνική των δύο έναντι της μιας εισόδου, 4,76% και 2,70%, αντίστοιχα. 73

Σε μονοχοριακή διαμνιακή δίδυμο κύηση, η δειγματοληψία από τον ένα μόνο σάκο ενδείκνυται όταν η χοριονικότητα έχει καθοριστεί ευκρινώς υπερηχογραφικά πριν από τις 14 εβδομάδες κύησης και η εμβρυϊκή ανάπτυξη και ανατομία συμβαδίζουν. Εάν δεν ισχύουν τα παραπάνω, ενδεχομένως θα χρειαστεί διπλή δειγματοληψία. Η μέθοδος της διπλής δειγματοληψίας μπορεί επίσης να ληφθεί ως ενδεχόμενο μετά από εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) ή στην περίπτωση μη συμβατής ανωμαλίας/ανάπτυξης (μικρός κίνδυνος για διαφορετικό καρυότυπο). Εάν υπάρχει κλινική ένδειξη για διπλή δειγματοληψία συνιστάται η τεχνική εισόδου από δύο διαφορετικά σημεία προς αποφυγή ιατρογενούς μονοαμνιονικότητας.  74

Θρομβοπροφύλαξη πριν από την αμνιοπαρακέντηση

Τα διαθέσιμα δεδομένα που αφορούν την διακοπή της θρομβοπροφύλαξης πριν από την διαδικασία της αμνιοπαρακέντησης κατά την κύηση είναι ελλιπή. Ωστόσο, συστάσεις μπορεί να εξαχθούν από μελέτες που πραγματοποιήθηκαν σε άλλους τύπους διαδερμικών επεμβατικών πράξεων, μεταξύ των οποίων και οι βιοψίες ήπατος. Όσον αφορά την προφυλακτική δόση της ασπιρίνης και της ηπαρίνης χαμηλού μοριακού βάρους, η διακοπή πριν την επεμβατική διαδικασία δεν δικαιολογείται κλινικά. Παρόλα αυτά, η παράλειψη μίας δόσης ηπαρίνης φαίνεται να είναι η ορθή πρακτική. 75 , 76 

Ανοσοπροφύλαξη Rhesus

Η Rhesus ανοσοπροφύλαξη μετά από αμνιοπαρακέντηση συνιστάται ήδη από τη δεκαετία του 1970. 77 Σε 944 Rh-αρνητικές ασθενείς που έλαβαν ανοσοσφαιρίνη Rhesus (anti-D) μετά από γενετική αμνιοπαρακέντηση, δεν σημειώθηκε ούτε ένα περιστατικό Rh-ευαισθητοποίησης. 78 Η τακτική της χορήγησης μιας μικρής δόσης (100mcg) αντι-D μετά από αμνιοπαρακέντηση υπήρξε ιδιαίτερα αποτελεσματική στην πρόληψη της Rh-ευαισθητοποίησης κατά το δεύτερο τρίμηνο. 79 Γενικά, η επίπτωση της Rh-ευαισθητοποίησης μετά από γενετική αμνιοπαρακέντηση χωρίς Rhesus ανοσοπροφύλαξη κυμαίνεται από 3,4-5,4%, στις διάφορες μελέτες. 80 , 81 Σήμερα, η Rhesus ανοσοπροφύλαξη συνιστάται αυστηρά σε όλες τις έγκυες Rhesus αρνητικές ασθενείς με Rhesus θετικό σύντροφο, εκτός αν το έμβρυο βρέθηκε Rhesus αρνητικό με έλεγχο του ελεύθερου εμβρυϊκού DNA (NIPT-RhD). Η πρόληψη από την ισοανοσοποίηση γίνεται με την χρήση μιας εφάπαξ δόσης anti-D αντισωμάτων των 300mcg. 18

Χημειοπροφύλαξη

Ως τακτική ρουτίνας η προφυλακτική αντιμικροβιακή θεραπεία με αμοξικιλλίνη/κλαβουλανικό οξύ ή αζιθρομυκίνη δεν ενδείκνυται επειδή μειώνει ελάχιστα τον κίνδυνο αποβολής που είναι 0,85%, όμως μεταξύ ασθενών με παράγοντες κινδύνου που προϋπάρχουν της αμνιοπαρακέντησης, το ποσοστό αυτόματης εμβρυϊκής απώλειας είναι 9,2% σε μη θεραπευμένους ασθενείς έναντι ποσοστού 2,3% σε ασθενείς που έλαβαν αντιμικροβιακή θεραπεία. 82

 

 

  1. Hirschhorn K. Genetics, amniocentesis, and abortion. Mt Sinai J Med. 1984 Jan-Feb; 51(1): 15-7. PubMed | Google Scholar
  2. Engel E, Empson J, DeLozier D, et al. Prenatal diagnosis. Review, personal and prospective studies. Schweiz Med Wochenschr. 1979 Jul 7; 109(27): 998-1010. PubMed | Google Scholar
  3. Fauret AL, Bilan F, Patri S, et al. Molecular biology usefulness for rapid diagnosis of Down's syndrome and common aneuploidies. Gynecol Obstet Fertil. 2009 Jul-Aug;37 (7-8):611-9. PubMed | Elsevier Science | Google Scholar
  4. Langlois S, Duncan A, SOGC GENETICS COMMITTEE, CCMG PRENATAL DIAGNOSIS COMMITTEE. Use of a DNA method, QF-PCR, in the prenatal diagnosis of fetal aneuploidies. J Obstet Gynaecol Can. 2011 Sep;33(9):955-960. PubMed | Elsevier Science | Google Scholar
  5. Wapner RJ, Martin CL, Levy B, et al. Chromosomalmicroarray versus karyotyping for prenatal diagnosis. N Engl J Med. 2012; 367: 2175–2184. PubMed | Full Text NEJM | Full Text PMC | Google Scholar
  6. Jansen FA, Blumenfeld YJ, Fisher A, et al. Array comparative genomic hybridization and fetal congenital heart defects: a systematic review and meta-analysis. Ultrasound Obstet Gynecol. 2015 Jan;45(1):27-35. PubMed | Wiley Online Library | PDF | Google Scholar
  7. Cruz-Lemini M, Parra-Saavedra M, Borobio V, et al. How to perform an amniocentesis. Ultrasound Obstet Gynecol. 2014 Dec;44(6):727-31. PubMed | Wiley Online Library | PDF | Google Scholar
  8. Athanasiadis AP, Pantazis K, Goulis DG, et al. Comparison between 20G and 22G needle for second trimester amniocentesis in terms of technical aspects and short-term complications. Prenat Diagn 2009; 29: 761–765. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  9. Uludag S, Aydin Y, Ibrahimova F, et al. Comparison of complications in second trimester amniocentesis performed with 20G, 21G and 22G needles. J Perinat Med. 2010 Nov;38(6):597-600. PubMed | De Gruyter | Google Scholar
  10. Giorlandino C, Mobili L, Bilancioni E, et al. Transplacental amniocentesis: is it really a higher-risk procedure? Prenat Diagn. 1994 Sep;14(9):803-6. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  11. Bombard AT, Powers JF, Carter S, et al. Procedure-related fetal losses in transplacental versus nontransplacental genetic amniocentesis. Am J Obstet Gynecol. 1995 Mar;172(3):868-72. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  12. Tabor A, Bang J, Nørgaard-Pedersen B. Feto-maternal haemorrhage associated with genetic amniocentesis: results of a randomized trial. Br J Obstet Gynaecol. 1987 Jun;94(6):528-34. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  13. Mennuti MT, Brummond W, Crombleholme WR, et al. Fetal-maternal bleeding associated with genetic amniocentesis. Obstet Gynecol. 1980 Jan;55(1):48-54. PubMed | Google Scholar
  14. Calda P, Brestak M. Amniovacucentesis vs standard syringe technique for amniocentesis: experience with 1219 cases. Am J Obstet Gynecol. 2009 Dec;201(6):593.e1-3. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  15. Nuss S, Brebaum D, Grond-Ginsbach C. Maternal cell contamination in amniotic fluid samples as a consequence of the sampling technique. Hum Genet. 1994 Feb;93(2):121-4. PubMed | SpringerLink | Google Scholar
  16. Hockstein S, Chen PX, Thangavelu M, et al. Factors associated with maternal cell contamination in amniocentesis samples as evaluated by fluorescent in situ hybridization. Obstet Gynecol. 1998 Oct;92(4 Pt 1):551-6. PubMed | Elsevier Science | Google Scholar
  17. Welch RA, Salem-Elgharib S, Wiktor AE, et al. Operator experience and sample quality in genetic amniocentesis. Am J Obstet Gyneco 2006 Jan;194(1):189-91. PubMed 16389030 | PubMed | Full text AJOG | Google Scholar
  18. Ghi T, Sotiriadis A, Calda P, et al. ISUOG Practice Guidelines: invasive procedures for prenatal diagnosis. Ultrasound Obstet Gynecol. 2016 Aug;48(2):256-68. 2016 Aug;48(2):256-68. PubMed | Wiley Online Library | PDF | Google Scholar
  19. Johnson JM, Wilson RD, Winsor EJ, et al. The early amniocentesis study: a randomized clinical trial of early amniocentesis versus midtrimester amniocentesis. Fetal Diagn Ther. Mar-Apr 1996;11(2):85-93. PubMed | Karger | Google Scholar
  20. Wilson RD, Johnson J, Windrim R, et al. The early amniocentesis study: a randomized clinical trial of early amniocentesis and midtrimester amniocentesis. II. Evaluation of procedure details and neonatal congenital anomalies. Fetal Diagn Ther. Mar-Apr 1997;12(2):97-101. PubMed | Karger | Google Scholar
  21. The Canadian Early and Mid-trimester Amniocentesis Trial (CEMAT) Group. Randomised trial to assess safety and fetal outcome of early and midtrimester amniocentesis. Lancet. 1998 Jan 24; 351(9098): 242-7. PubMed | The Lancet | Google Scholar
  22. Farrell SA, Summers AM, Dallaire L, et al. Club foot, an adverse outcome of early amniocentesis: disruption or deformation? CEMAT. Canadian Early and Mid-Trimester Amniocentesis J Med Genet. 1999 Nov;36(11):843-6. PubMed | Full Text BMJ | PDF | Full Text PMC | Google Scholar
  23. Bartosch B, Klein M, Beck A, et al. The diagnostic potential of amniocentesis in the first 12 weeks of pregnancy. Geburtshilfe Frauenheilkd. 1991 Nov;51(11):886-9. PubMed | Thieme | Google Scholar
  24. Royal College of Obstetricians & Gynaecologists. Amniocentesis and Chorionic Villus Sampling. Green-top Guideline No. 8, June 2010. Google Scholar
  25. Alfirevic Z, Navaratnam K, Mujezinovic F. Amniocentesis and chorionic villus sampling for prenatal diagnosis. Cochrane Database Syst Rev. 2017 Sep 4; 9:CD003252. PubMed | Full Text PMC | Cochrane Library | Google Scholar
  26. American College of Obstetricians and Gynecologists. ACOG Practice Bulletin No. 88, December 2007. Invasive prenatal testing for aneuploidy. Obstet Gynecol. 2007 Dec; 110(6): 1459-67. PubMed | Obstetrics & Gynecology | Google Scholar
  27. O'Donoghue K, Giorgi L, Pontello V, et al. Amniocentesis in the third trimester of pregnancy. Prenat Diagn. 2007 Nov;27(11):1000-4. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  28. Weise W, Düker D. Report on 8 years' experience in prenatal diagnosis of genetic defects. I. Indications and methods. Zentralbl Gynakol. 1983; 105(23): 1481-98. PubMed | Google Scholar
  29. Golbus MS, Loughman WD, Epstein CJ, et al. Prenatal genetic diagnosis in 3000 amniocenteses. N Engl J Med. 1979 Jan 25; 300(4): 157-63. PubMed | Full Text NEMJ | Google Scholar
  30. Hess LW, Anderson RL, Golbus MS, et al. Significance of opaque discolored amniotic fluid at second-trimester amniocentesis. Obstet Gynecol. 1986 Jan;67(1):44-6. PubMed | Google Scholar
  31. Zorn EM, Hanson FW, Greve LC, et al. Analysis of the significance of discolored amniotic fluid detected at midtrimester amniocentesis. Am J Obstet Gynecol. 1986 Jun;154(6):1234-40. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  32. Towner D, Currier RJ, Lorey FW, et al. Miscarriage risk from amniocentesis performed for abnormal maternal serum screening. Am J Obstet Gynecol. 2007 Jun;196(6):608.e1-5; PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  33. Harper LM, Cahill AG, Smith K, et al. Effect of maternal obesity on the risk of fetal loss after amniocentesis and chorionic villus sampling. Obstet Gynecol. 2012 Apr;119(4):745-51. PubMed | Obsterics & Gynecology | Google Scholar
  34. Papantoniou NE, Daskalakis GJ, Tziotis JG, et al. Risk factors predisposing to fetal loss following a second trimester amniocentesis. BJOG. 2001 Oct; 108(10): 1053-6. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  35. Antsaklis A, Papantoniou N, Xygakis A,et al. Genetic amniocentesis in women 20-34 years old: associated risks. Prenat Diagn. 2000 Mar; 20(3): 247-50. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  36. Kozlowski P, Knippel A, Stressig R. Individual risk of fetal loss following routine second trimester amniocentesis: a controlled study of 20,460 cases. Ultraschall Med. 2008 Apr; 29(2): 165-72. PubMed | Thieme | Google Scholar
  37. Odibo AO, Gray DL, Dicke JM, et al. Revisiting the fetal loss rate after second-trimester genetic amniocentesis: a single center's 16-year experience. Obstet Gynecol. 2008 Mar; 111(3): 589-95. PubMed | Obstetrics & Gynecology | Google Scholar
  38. Eddleman KA, Malone FD, Sullivan L, et al. Pregnancy loss rates after midtrimester amniocentesis. Obstet Gynecol. 2006 Nov;108(5):1067-72. PubMed | Obsterics & Gynecology | Google Scholar
  39. Akolekar R, Beta J, Picciarelli G, et al. Procedure-related risk of miscarriage following amniocentesis and chorionic villus sampling: a systematic review and meta-analysis. Ultrasound Obstet Gynecol. 2015 Jan;45(1):16-26. PubMed | Wiley Online Library | PDF | Google Scholar
  40. Wulff CB, Gerds TA, Rode L; Danish Fetal Medicine Study Group. The risk of fetal loss associated with invasive testing following combined first trimester risk screening for Down syndrome – a national cohort of 147 987 singleton pregnancies. Ultrasound Obstet Gynecol. 2016 Jan;47(1):38-44. PubMed | Wiley Online Library | PDF | Google Scholar
  41. Kong CW, Leung TN, Leung TY, et al. Risk factors for procedure-related fetal losses after mid-trimester genetic amniocentesis. Prenat Diagn. 2006 Oct; 26(10): 925-30. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  42. Müngen E, Tütüncü L, Muhcu M, et al. Pregnancy outcome following second-trimester amniocentesis: a case-control study. Am J Perinatol. 2006 Jan;23(1):25-30. PubMed | Thieme | Google Scholar
  43. Gold RB, Goyert GL, Schwartz DB, et al. Conservative management of second-trimester post-amniocentesis fluid leakage. Obstet Gynecol. 1989 Nov;74(5):745-7. PubMed | Google Scholar
  44. Borgida AF, Mills AA, Feldman DM, et al. Outcome of pregnancies complicated by ruptured membranes after genetic amniocentesis. Am J Obstet Gynecol. 2000 Oct;183(4):937-9. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  45. Wurster KG, Roemer VM, Decker K, et al. Amniotic infection syndrome after amniocentesis--a case report. Geburtshilfe Frauenheilkd. 1982 Sep;42(9):676-9. PubMed | Thieme | Google Scholar
  46. Epley SL, Hanson JW, Cruikshank DP. Fetal injury with midtrimester diagnostic amniocentesis. Obstet Gynecol. 1979 Jan;53(1):77-80. PubMed | Google Scholar
  47. Gobert A, Vereecken G, Meire F, et al. Ocular perforation in utero. Bull Soc Belge Ophtalmol. 1995;259:77-80. PubMed | Google Scholar
  48. Admoni MM, BenEzra D. Ocular trauma following amniocentesis as the cause of leukocoria. J Pediatr Ophthalmol Strabismus. Jul-Aug 1988;25(4):196-7. PubMed | Google Scholar
  49. Cross HE, Maumenee AE. Ocular trauma during amniocentesis. Arch Ophthalmol. 1973 Oct;90(4):303-4. PubMed | Full Text JAMA | Google Scholar
  50. Cambiaghi S, Restano L, Cavalli R, et al. Skin dimpling as a consequence of amniocentesis. J Am Acad Dermatol. 1998 Nov;39(5 Pt 2):888-90. PubMed | Full Text JAAD | Google Scholar
  51. Squier M, Chamberlain P, Zaiwalla Z, et al. Five cases of brain injury following amniocentesis in mid-term pregnancy. Dev Med Child Neurol. 2000 Aug;42(8):554-60. PubMed | Wiley Online Library | PDF | Google Scholar
  52. Eller KM, Kuller JA. Porencephaly secondary to fetal trauma during amniocentesis. Obstet Gynecol. 1995 May;85(5 Pt 2):865-7. PubMed | Elsevier Science | Google Scholar
  53. Seeds JW. Diagnostic mid trimester amniocentesis: how safe? Am J Obstet Gynecol. 2004 Aug;191(2): 607-15. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  54. Levine D, Callen PW, Pender SG, et al. Chorioamniotic separation after second-trimester genetic amniocentesis: importance and frequency. Radiology. 1998 Oct;209(1):175-81. PubMed | Radiology | Google Scholar
  55. Lewi L, Hanssens M, Spitz B, et al. Complete chorioamniotic membrane separation. Case report and review of the literature. Fetal Diagn Ther. Jan-Feb 2004;19(1):78-82. PubMed | Karger | Google Scholar
  56. Graf JL, Bealer JF, Gibbs DL, et al. Chorioamniotic membrane separation: a potentially lethal finding. Fetal Diagn Ther. Mar-Apr 1997;12(2):81-4. PubMed | Karger | Google Scholar
  57. Schlehe B, Elsässer M, Bosselmann S, et al. Complete chorioamniotic membrane separation with constrictive amniotic band sequence and partial extra-amniotic pregnancy: serial ultrasound documentation and successful fetoscopic intervention. J Perinatol. 2014 Dec;34(12):941-4. PubMed | Journal of Perinatology | Google Scholar (https://scholar.google.com/scholar?q=related:laFtVzj51mEJ:scholar.google.com/&hl=el&as_sdt=0,5)
  58. Thorp JA, Helfgott AW, King EA, et al. Maternal death after second-trimester genetic amniocentesis. Obstet Gynecol. 2005 May;105(5 Pt 2):1213-5. PubMed | Obstetrics & Gynecology | Google Scholar
  59. Tebes S, Zakhary AS, Spellacy W. Escherichia coli septic shock following second-trimester amniocentesis. Fetal Diagn Ther. Sep-Oct 2005;20(5):463-4. PubMed | Karger | Google Scholar
  60. Erez Y, Ben-Shushan A, Elchalal U, et al. Maternal morbidity following routine second trimester genetic amniocentesis. Fetal Diagn Ther. 2007;22(3):226-8. PubMed | Karger | Google Scholar
  61. Bodner K, Wierrani F, Bodner-Adler B. Maternal sepsis due to Clostridium perfringens after 2nd-trimester genetic amniocentesis. J Obstet Gynaecol. 2011 May;31(4):339-40. PubMed | Taylor & Francis Online | Google Scholar
  62. Okyay RE, Gode F, Saatli B, et al. Late-onset maternal mortality after amniocentesis. Eur J Obstet Gynecol Reprod Biol. 2011 Oct;158(2):367-8. PubMed | Full Text EJOG | Google Scholar
  63. Ayadi S, Carbillon L, Varlet C, et al. Fatal sepsis due to Escherichia coli after second-trimester amniocentesis. Fetal Diagn Ther. Mar-Apr 1998;13(2):98-9. PubMed | Karger | Google Scholar
  64. Elchalal U, Shachar IB, Peleg D, et al. Maternal mortality following diagnostic 2nd-trimester amniocentesis. Fetal Diagn Ther. Mar-Apr 2004;19(2):195-8. PubMed | Karger | Google Scholar
  65. Pruggmayer M, Baumann P, Schütte H, et al. Incidence of abortion after genetic amniocentesis in twin pregnancies. Prenat Diagn. 1991 Aug; 11(8): 637-40. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  66. Agarwal K, Alfirevic Z. Pregnancy loss after chorionic villus sampling and genetic amniocentesis in twin pregnancies: a systematic review. Ultrasound Obstet Gynecol. 2012 Aug;40(2):128-34. PubMed | Wiley Online Library | PDF | Google Scholar
  67. Yukobowich E, Anteby EY, Cohen SM, et al. Risk of fetal loss in twin pregnancies undergoing second trimester amniocentesis(1). Obstet Gynecol. 2001 Aug; 98(2): 231-4. PubMed | Elsevier | Google Scholar
  68. Cahill AG, Macones GA, Stamilio DM, et al. Pregnancy loss rate after mid-trimester amniocentesis in twin pregnancies. Am J Obstet Gynecol. 2009 Mar; 200(3): 257. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  69. Ghidini A, Lynch L, Hicks C, et al. The risk of second-trimester amniocentesis in twin gestations: a case-control study. Am J Obstet Gynecol. 1993 Oct; 169(4): 1013-6. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  70. Millaire M, Bujold E, Morency AM, et al. Mid-trimester genetic amniocentesis in twin pregnancy and the risk of fetal loss. J Obstet Gynaecol Can. 2006 Jun;28(6):512-8. PubMed | Elsevier Science | Google Scholar
  71. Supadilokluck S, Tongprasert F, Tongsong T, et al. Amniocentesis in twin pregnancies. Arch Gynecol Obstet. 2009 Aug;280(2):207-9. PubMed | SpringerLink | Google scholar
  72. Wapner RJ, Johnson A, Davis G, et al. Prenatal diagnosis in twin gestations: a comparison between second-trimester amniocentesis and first-trimester chorionic villus sampling. Obstet Gynecol. 1993 Jul; 82(1): 49-56. PubMed | Google Scholar
  73. Simonazzi G, Curti A, Farina A, et al. Amniocentesis and chorionic villus sampling in twin gestations: which is the best sampling technique? Am J Obstet Gynecol. 2010 Apr;202(4):365.e1-5. PubMed | Full Text AJOG | Google Scholar
  74. Audibert F, Gagnon A; Genetics Committee of the Society of Obstetricians and Gynaecologists of Canada, Prenatal Diagnosis Committee of the Canadian College of Medical Geneticists. Prenatal screening for and diagnosis of aneuploidy in twin pregnancies. J Obstet Gynaecol Can. 2011; 33: 754–767. PubMed | Elsevier Science | Google Scholar
  75. Butwick AJ, Carvalho B. Anticoagulant and antithrombotic drugs in pregnancy: what are the anesthetic implications for labor and cesarean delivery? J Perinatol. 2011 Feb;31(2):73-84. PubMed | Journal of Perinatology | Google Scholar
  76. Patel IJ, Davidson JC, Nikolic B, Standards of Practice Committee, with Cardiovascular and Interventional Radiological Society of Europe (CIRSE) Endorsement. Consensus guidelines for periprocedural management of coagulation status and hemostasis risk in percutaneous image-guided interventions. J Vasc Interv Radiol. 2012 Jun;23(6):727-36. PubMed | Full Text JVIR | Google Scholar
  77. Henrion R, Papa F, Rouvillois JL, et al. Early amniocentesis, 1061 punctures and 1000 pregnancies. J Gynecol Obstet Biol Reprod. (Paris). 1979;8(7):603-11. PubMed | Google Scholar 
  78. Brandenburg H, Jahoda MG, Pijpers L, et al. Rhesus sensitization after midtrimester genetic amniocentesis. Am J Med Genet. 1989 Feb;32(2):225-6. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  79. Henry G, Wexler P, Robinson A. Rh-immune globulin after amniocentesis for genetic diagnosis. Obstet Gynecol. 1976 Nov;48(5):557-9. PubMed | Google Scholar
  80. Murray JC, Karp LE, Williamson RA, et al. Rh isoimmunization related to amniocentesis. Am J Med Genet. 1983 Dec;16(4):527-34. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar
  81. Hill LM, Platt LD, Kellogg B. Rh sensitization after genetic amniocentesis. Obstet Gynecol. 1980 Oct;56(4):459-61. PubMed | Google Scholar
  82. Gramellini D, Fieni S, Casilla G, et al. Mid-trimester amniocentesis and antibiotic prophylaxis. Prenat Diagn. 2007 Oct;27(10):956-9. PubMed | Wiley Online Library | Google Scholar

Μετρητής

Διαβάστηκε:
20002 φορές

Ιστορικό δημοσίευσης

Ημ/νία δημιουργίας άρθρου:
Κυριακή, 22 Μαρτίου 2015 14:17

Ημ/νία τελευταίας τροποποίησης:
Τετάρτη, 13 Οκτωβρίου 2021 15:59

Συντάκτης άρθρου:
Δρ Αναστάσιος Κοκοβίδης

Βιβλιογραφία

παραπομπές

Λεπτομέρειες

Copyright © 2015 - 2021, Δρ Αναστάσιος Κοκοβίδης

Share it

Ποιοι είμαστε

Η ιστοσελίδα emvriomitriki.gr σχεδιάστηκε αρχικά για να καλύψει τις απορίες και τις ανάγκες των εγκύων γυναικών. Όμως, λόγω του υψηλού επιστημονικού υλικού που περιέχει (άρθρα, βίντεο, φωτογραφίες, βιβλιογραφία) καθίσταται χρήσιμο επαγγελματικό εργαλείο σε φοιτητές, μαιευτήρες και άλλους επαγγελματίες υγείας που επιθυμούν να ανανεώσουν τις γνώσεις τους. Το έργο επιμελήθηκε ο ιατρός Αναστάσιος Κοκοβίδης.

Στοιχεία επικοινωνίας

Διαδρομή

Λεωφόρος Κηφισίας 26
Αθήνα, 115 26


info@emvriomitriki.gr
210 7771300










Κλείστε το ραντεβού σας Online!




Πριν ξεκινήσετε, Cookies
Πρόκειται για μικρά αρχεία/εργαλεία που μας βοηθάνε να οργανώσουμε καλύτερα την περιήγηση στην σελίδα μας καθώς και την ανάλυση της επισκεψιμότητας της σελίδας μας.